Earth quake, banana trees, ricefields and temples.

Nog een paar heerlijke dagen Bali, verschillende pogingen om te surfen en het tweede hotel, de douche blijft een warme maar de airco is ingeruild voor een wapper (van).
De luxe van Bali achtergelaten schrijf ik dit nu na 4 dagen Java, Jogjakarta. De aankomst op 1 april met stevige regen en de taxi rit op zoek naar een geschikt hotel zeggen dat dit een wereld van verschil is. De eerste avond bek af van de vlucht en de nieuwe indrukken. Het hotel met binnentuin betekend weer wat luxe opgeven, en zo zal het doorgaan. De klamme vochtige kamer heeft een wapper, maar de douche bevind zich in de WC en is koud! De eerste dag gelukkig goed weer, redelijk bewolkt maar droog. We gaan op pad naar het paleis van de sultan, het is nog steeds in gebruik en ik krijg een duidelijker beeld van de band tussen Nederland en Indo. Ook een steeds duidelijker beeld van de levensstijl van de hele rijke families en de manier waarop de regering omgaat het haar inwoners.
Goedkoop vervoer in deze grote stad zijn kleurige bakfietsen waar je met zn tweetjes in kan zitten. Je ziet ze overal, voor mij zorgt het eerst voor een beschaamd gevoel. Iemand in het zweet laten werken om een bestemming te bereiken, maar ze doen het graag voor een paar centen. Waar ik na een paar dagen achterkom is dat deze fietsmannen niets anders hebben, ze slapen in hun fiets. Tarief, 50 cent voor een uur of 2,50 voor een ‘dag’.
We treffen in een Warung (tentje waar je kant eten en drinken tot je er genoeg van hebt voor over het algemeen maar een euro of drie) een aardige man die ons een aantal hoogtepunten wil laten zien. Dus stappen we in zn fiets en gaan op weg naar de eerste stop, een aantal zilverwinkels (deze vallen tegen dus snel door), de tweede stop the birdmarket die ook in de lonely planet staat beschreven. De lokale mensen hebben iets met vogeltjes, je ziet ze overal, zelfs soms in lantaarnpalen, de prachtigste kooitjes, in felle kleuren of gewoon van hout. Die birdmarket is meer dan alleen een plaats waar je vogeltjes en kooitjes koopt. Het stemt me droevig, jonge hondjes, katjes, eekhoorntjes, gekko’s, vleermuizen, vliegende honden, aapjes in kooitjes, en een gigantische phyton (met een omvang 40cm zonder te overdrijven) in een kooi waar niet eens een mens in past. Genoeg vlooien en leed om even van uit je doen te zijn.
Terug naar het hotel, dat verborgen ligt in een zijstraat van een zijstraat, in een wir war van smalle gangetjes, waar locals wonen zonder privacy. We hebben een leuke tent gevonden om te eten, wat we eigenlijk alle avonden bezoeken zolang we hier zijn.
Goed om te weten wat de reden is van ons bezoek aan Jogja, zoals de locals deze stad noemen, de Borobudur.
We maken een plan waar niet veel van terecht komt. Dus op de regenachtige tweede dag bezoeken we een andere tempel die tegen de stad aan ligt. Een bus brengt ons voor 60 cent naar de Prambanan. Een Hindoetempel van 900 jaar oud. Ik ben uit mn doen. We betalen de hoofdprijs om binnen te komen terwijl voor Indo’s een heel eerlijke prijs in rekening word gebracht. Mensen staren ons aan en willen vaak met ons op de foto. In deze stad ben je als westers mens een attractie. Een vreemde ervaring die de eerste paar keer leuk is, maar daarna steeds minder wordt. De tempel is mooi en indrukwekkend maar slecht gerestaureerd. Tussen de buien door toch een goed bezoek.
Onze planning verteld dat we uitchecken na bezoek van de eerste tempel, een taxirit nemen 42 km van het hotel en een hostel boeken om de dag erna de Borobudur te bezoeken. Maar zo makkelijk lijkt het niet te zijn. De tassen zijn zo gepakt en de taxi snel gevonden maar op de vaste route naar de Budhatempel is een brug ingestort. We rijden over smalle, heel drukke weggetjes, tussen rijstvelden en bananenbomen. Heel mooi, dit stukje binnenland, tot we op een echte file stuiten. De rit van een uur a anderhalf word een rit van 5,5 uur met als eindbestemming het uitgecheckte hotel. We worden vreemd aangekeken want het was ook niet onze bedoeling hier terug te komen. De uiterst opgewekte en vriendelijke taxichauffeur heeft deze rit wel makkelijk gemaakt.
Dag drie, dezelfde taxichauffeur haalt ons na een korte slaap vroeg in de ochtend op. Het is half 5, donker, en rustig op straat. Om 6uur zijn we bij de Borobudur, de zonsopgang missen we door de bewolking maar het is droog. Gelukkig. Het bezoek aan de tempel is overdonderend mooi. Ik heb er geen woorden voor en ben zo blij dat we toch gegaan zijn. Na een bezoek van een uur of twee heeft de Taxichauffeur (Win, van Winner Petrus nogwat… Na de tocht van 5,5 uur kennen we zijn levensverhaal) nog wat hoogte puntjes voor ons. We bezoeken nog twee tempels die deel uitmaken van de Borobudur maar buiten het tempelcomplex liggen. Bij een lokaal oud echtpaar krijgen we thee met palmsuiker en een lekkernij. Daarna het derde hoogtepunt na de twee tempels, het bezoek aan de Merapi.
Afgelopen November is deze vulkaan in het nieuws geweest door erupties, die uiteindelijk in Januari dit jaar plaatsvonden. 302 mensen vonden de dood doordat een as en modder stroom snachts de mensen heeft getroffen. Het mooie groene gebied word steeds ruiger naarmate we hoger de vulkaan oprijden. Wat we uiteindelijk zien is een verwoesting waar je even stil van word. Huizen en hotels zijn weggevaagd en bomen staan er niet meer. De mensen wonen nu in snel opgetrokken krotten van bamboe en golfplaten. We eten daar wat en hopen dat de bewolking rond de top van de vulkaan verdwijnt maar het mag niet zo zijn. De top krijgen we niet te zien. Als we later wegrijden heb ik het gevoel dat we een oorlogsgebied verlaten en ik vraag aan Win waarom de mensen die hier wonen niet verhuizen naar een veiliger gebied. Het antwoord is simpel. Veel van de mensen zijn boeren en hebben rond de vulkaan hun grond. Geld om te verhuizen is er niet. Dus zo is het dan. Win weet ook te vertellen dat veel mensen gek zijn geworden. Van verdriet en angst. Onder de meters dikke as laag liggen nog steeds lichamen die waarschijnlijk nooit meer gevonden worden. We rijden terug naar Jogja en in de luxe auto heb ik tijd om na te denken. Win blijft vrolijk en trakteert ons op muziek van Alpha Blondy, de Rolling stones en andere klassiekers.

Het loopt hier nu tegen de avond van onze laatste dag. Morgenochtend vliegen we naar Padang op Sumatra. Vanaf daar hebben we een nachtelijke 200km lange boottocht om op de Mentawai eilanden te komen. Jungle, strand en een surfparadijs. Even iets anders. Deze stad heeft me iets laten ‘voelen’ wat ik van te voren niet had gedacht. Ik heb de armoede gezien, hoogbejaarde mensen die onder een afdak van een winkel hun laatste dagen slijten, pensioen en genieten van een oude dag kennen ze hier niet. Als je niets hebt dan is dat zo. Punt. Daarnaast de toch opgewekte mensen die je veel willen laten zien. De ‘agressieve’ verkopers die achter je aan blijven lopen in de hoop dat je wat troep van ze koopt. De viezigheid. Ratten genoeg en soms de lijkgeur van ‘iets’ dat ‘ergens’ ligt te rotten in de hitte. Voordat ik het vergeet nog een goed nieuwtje: we hebben een aardbeving meegemaakt, in het hart 7,5 op de schaal van Richter en hier licht voelbaar. En wat denk je….? Doorheen geslapen!!! Vandaag wel een lichte naschok gevoeld, leek net alsof er iemand aan mn bed liep te schudden.


Een kleine voorbereiding op de Mentawai waar jungle en dus malaria ons te wachten staan.

Jullie horen snel van me….