Swimming between diamonds...
Door: JuliaVogel
Blijf op de hoogte en volg Julia
28 April 2011 | Indonesië, Batavia
De schaduw van de bomen zie ik op de bodem van de zee, het koraal is dood, een grijze massa, de kleur komt van de verschillende tropische vissen. Het is prachtig. Ik snorkel een eind op de stroom van de zee mee, hopend een schildpad te vinden.
Voor me zie ik een school ansjovis, een grote school. Als ik om me heen kijk besef ik dat ik het midden uitmaak van de duizenden visjes die door de reflectie van de zon glimmen en glinsteren. Soms zijn de mooiste dingen gratis. Een klein geluk. Totdat ik hoestend en proestend bovenkom omdat het geluksmoment zorgt voor een slok zout water in mijn snorkel gear.
Waar dit plaatsvind? Een kleine anderhalf uur varen op een klein vissers bootje van Padang. Aan de zuidkant van West-Sumatra. We zitten op de boot met de schipper, de eigenaar van ons hotel (met z’n aapje, City) en Ellen. Een Nederlandse die we op het vliegveld tegen kwamen. Dit kleine bootje brengt ons in stikkende hitte naar een paradijs. Het soort paradijs wat je in reisgidsen ziet maar dan mooier, want het eiland van bestemming is onbewoond. Op het strand aangekomen, een portie nasi goreng (what else?), melk uit een kokosnoot, vers uit de boom. Het zand is wit, fijn, prachtig en het water zo helder dat je precies door de donkerdere blauwe kleur ziet waar het dieper is. We spenderen hier de hele dag, vis van de bbq, theetje drinken, zwemmen, snorkelen, over het strand rennen, dansen, springen, rollen… Foto’s maken. En met aapjes kroelen en knuffelen. Natuurlijk, het wend, een hand tam aapje. Wie had dat gedacht. Op de tocht terug worden we getrakteerd op een groep dolfijnen en een zonsondergang waar je stil van word.
Ook het vermelden waard, een fout van mezelf. De vliegreis van Jogjakarta naar Jakarta de lonely planet vergeten in het vliegtuig. Dag lieve boodschap van Papa. Snel een nieuwe gekocht, met boodschap van Sebas. Deel twee van de vliegreis van Jakarta naar Padang zitten we naast een man, moslim, witte jurk, tulband op z’n kop, lange sik, enge ogen die mij geen blik waardig gunnen. Terwijl Seb en ik een film bekijken begint die mafkees gebeden te zingen, niet te zacht. Dit houd hij drie kwartier vol en verdwijnt dan naar de wc. Hoezo een creep!! Met zweethanden vraag ik me af of dit goed afloopt. De controles op de binnenlandse vluchten zijn niet al te scherp. Maar gelukkig landen we op Padang en ik wens me een gat in de grond. Mijn armen zijn bedekt maar mijn benen niet. Honderden moslims staren mij afkeurend aan. Ach, ik zit nu op de Mentawai en mag niet klagen.
De boottocht naar de Mentawai duurt meer dan 10 uur en gaat over nacht. Met geluk hebben we twee dunne plastic stinkende matrasjes kunnen ‘kopen’. De boot, stinkt, is ranzig en overvol. De boot schud en ronkt maar heey, we zijn onderweg. De hele nacht drukte, schreeuwende tv’s, toiletten (van het type-gat-in-de-vloer) zijn al snel door de watervoorraad heen. Bah bah! ’s Nachts word ik wakker en moet toch echt!! Ik kijk om me heen en verbaas me. Iedereen slaapt. Op banken, vloeren, stapelbedden, op elkaar gepropt, half over elkaar heen hangend. Moeilijk vat ik de slaap en als ik wakker word zijn we al gearriveerd.
Menta-OhMy-wai baby, van mij mag de hemel er zo uitzien. We worden opgewacht door Martin en Odin, we slapen bij locals, Odin, zijn vrouw en kindjes. Martin is een doorgewinterde Indo kenner en surferboy, Nederlander. Beter. In een schoolbus worden we naar Monica Homestay gereden. De eerste twee dagen regen, alle remmen los, met bakken, sloten, zeeen komt het naar beneden. Wandel tochten over het strand, de mooiste, grote schelpen liggen voor het oprapen. Want naast de regen, is er op werelds mooiste surfspot geen golf te bekennen. Een domper, maar dag drie brengt golven en zon met zicht mee. Ongeveer 80% van dit eiland is gelukkig katholiek. En samen met Odin en Monica (dochtertje, een beauty, van 8 jaar) ga ik mee naar de kerk want het is zondag. Op de brommer, vrolijk toeterend en groetend sjeest hij over het eiland. Pronken met de jonge meid met blanke huid. In de kerk, zeer kindvriendelijk, zit iedereen er mooi uit, vrouwen met gewit gezicht. Het schoonheidsideaal. Ik krijg nogal wat aandacht, van iedereen, vooral de kindjes. Ik fotografeer want van de dienst versta ik niets. Ik sta op en ga weer zitten, lach vriendelijk, schud wat handjes en met enige tegenzin ontvang ik ‘het koekie’ (door de warmte ook al een droge mond, het ding is niet te pruimen en pakt aan mijn gehemelte. Jak!!) de eerste en laatste in mijn leven. Prima dat het dan in Indo mag zijn. Tevens ook de eerste echte kerkdienst. Ieder z’n ding, de kerk niet de mijne.
De zon schijnt, ik zit helemaal voorin een klein bootje, gemaakt van een boom, twee drijvers zorgen ervoor dat het lekke ding niet omslaat op zee. Achter mij zitten vijf mannen, Seba, Martin, Chris en twee indo’s. (Bootje volgepropt met surfboards, hengels, en ander vis-gerei.)
Ik droom even weg, want wat ik zie is een mooi tafereel. De schaduw van de boot met mij op de punt zie ik op de bodem van de zee. Het is niet diep en we varen boven koraal. De zee is prachtig licht groen-blauw. De stranden zijn door het oplichten van de zon super wit en bezaaid met koraal. De lucht is blauw en de palmen langs het strand wuiven zachtjes in de wind. Zo ziet de Mentawai eruit…
Nog wat feiten:
-De badkamer hier bestaat uit een put, voor douchewater, dat je met emmertje over je heen gooit (bucketshower) en een gat in de vloer dat dienst doet als toilet. Niets moderns, geen waterverspilling.
-Op het strand voor het dorp kan ik beter niet in bikini rondlopen, alle mannen zijn seksueel gefrustreerd.
-Banken hebben ze hier, van hout, na een uur weet je niet meer hoe je comfortabel kan zitten, kussens ho maar. Ik begin luxe te missen.
-Eerste heimwee, inclusief nare dromen (wellicht een bijwerking van de malariapillen).
-Addicted aan gingertea, gemberthee, jummie!
-Het is hier zo heet dat we de middagen binnen in de schaduw voor waaiers doorkomen, eigenlijk is het zelf te warm om bewegen.
-De mentawai laten mij de mooiste zonsondergangen zien ooit. Een grote rode bol in de zee zien zakken de het kleuren palet wat zich daarna vertoont. Unbelieveble!
-Muggen! Dus ’s avonds ingepakt van kop tot teen, ondanks de hitte.
Voor de rest,…. Wat een hoop gezien sinds de start van mijn reis. Wat een andere wereld. Heb me nog nooit zo ver van huis gevoeld. Meer het is goed en Julia is blij.
Voor me zie ik een school ansjovis, een grote school. Als ik om me heen kijk besef ik dat ik het midden uitmaak van de duizenden visjes die door de reflectie van de zon glimmen en glinsteren. Soms zijn de mooiste dingen gratis. Een klein geluk. Totdat ik hoestend en proestend bovenkom omdat het geluksmoment zorgt voor een slok zout water in mijn snorkel gear.
Waar dit plaatsvind? Een kleine anderhalf uur varen op een klein vissers bootje van Padang. Aan de zuidkant van West-Sumatra. We zitten op de boot met de schipper, de eigenaar van ons hotel (met z’n aapje, City) en Ellen. Een Nederlandse die we op het vliegveld tegen kwamen. Dit kleine bootje brengt ons in stikkende hitte naar een paradijs. Het soort paradijs wat je in reisgidsen ziet maar dan mooier, want het eiland van bestemming is onbewoond. Op het strand aangekomen, een portie nasi goreng (what else?), melk uit een kokosnoot, vers uit de boom. Het zand is wit, fijn, prachtig en het water zo helder dat je precies door de donkerdere blauwe kleur ziet waar het dieper is. We spenderen hier de hele dag, vis van de bbq, theetje drinken, zwemmen, snorkelen, over het strand rennen, dansen, springen, rollen… Foto’s maken. En met aapjes kroelen en knuffelen. Natuurlijk, het wend, een hand tam aapje. Wie had dat gedacht. Op de tocht terug worden we getrakteerd op een groep dolfijnen en een zonsondergang waar je stil van word.
Ook het vermelden waard, een fout van mezelf. De vliegreis van Jogjakarta naar Jakarta de lonely planet vergeten in het vliegtuig. Dag lieve boodschap van Papa. Snel een nieuwe gekocht, met boodschap van Sebas. Deel twee van de vliegreis van Jakarta naar Padang zitten we naast een man, moslim, witte jurk, tulband op z’n kop, lange sik, enge ogen die mij geen blik waardig gunnen. Terwijl Seb en ik een film bekijken begint die mafkees gebeden te zingen, niet te zacht. Dit houd hij drie kwartier vol en verdwijnt dan naar de wc. Hoezo een creep!! Met zweethanden vraag ik me af of dit goed afloopt. De controles op de binnenlandse vluchten zijn niet al te scherp. Maar gelukkig landen we op Padang en ik wens me een gat in de grond. Mijn armen zijn bedekt maar mijn benen niet. Honderden moslims staren mij afkeurend aan. Ach, ik zit nu op de Mentawai en mag niet klagen.
De boottocht naar de Mentawai duurt meer dan 10 uur en gaat over nacht. Met geluk hebben we twee dunne plastic stinkende matrasjes kunnen ‘kopen’. De boot, stinkt, is ranzig en overvol. De boot schud en ronkt maar heey, we zijn onderweg. De hele nacht drukte, schreeuwende tv’s, toiletten (van het type-gat-in-de-vloer) zijn al snel door de watervoorraad heen. Bah bah! ’s Nachts word ik wakker en moet toch echt!! Ik kijk om me heen en verbaas me. Iedereen slaapt. Op banken, vloeren, stapelbedden, op elkaar gepropt, half over elkaar heen hangend. Moeilijk vat ik de slaap en als ik wakker word zijn we al gearriveerd.
Menta-OhMy-wai baby, van mij mag de hemel er zo uitzien. We worden opgewacht door Martin en Odin, we slapen bij locals, Odin, zijn vrouw en kindjes. Martin is een doorgewinterde Indo kenner en surferboy, Nederlander. Beter. In een schoolbus worden we naar Monica Homestay gereden. De eerste twee dagen regen, alle remmen los, met bakken, sloten, zeeen komt het naar beneden. Wandel tochten over het strand, de mooiste, grote schelpen liggen voor het oprapen. Want naast de regen, is er op werelds mooiste surfspot geen golf te bekennen. Een domper, maar dag drie brengt golven en zon met zicht mee. Ongeveer 80% van dit eiland is gelukkig katholiek. En samen met Odin en Monica (dochtertje, een beauty, van 8 jaar) ga ik mee naar de kerk want het is zondag. Op de brommer, vrolijk toeterend en groetend sjeest hij over het eiland. Pronken met de jonge meid met blanke huid. In de kerk, zeer kindvriendelijk, zit iedereen er mooi uit, vrouwen met gewit gezicht. Het schoonheidsideaal. Ik krijg nogal wat aandacht, van iedereen, vooral de kindjes. Ik fotografeer want van de dienst versta ik niets. Ik sta op en ga weer zitten, lach vriendelijk, schud wat handjes en met enige tegenzin ontvang ik ‘het koekie’ (door de warmte ook al een droge mond, het ding is niet te pruimen en pakt aan mijn gehemelte. Jak!!) de eerste en laatste in mijn leven. Prima dat het dan in Indo mag zijn. Tevens ook de eerste echte kerkdienst. Ieder z’n ding, de kerk niet de mijne.
De zon schijnt, ik zit helemaal voorin een klein bootje, gemaakt van een boom, twee drijvers zorgen ervoor dat het lekke ding niet omslaat op zee. Achter mij zitten vijf mannen, Seba, Martin, Chris en twee indo’s. (Bootje volgepropt met surfboards, hengels, en ander vis-gerei.)
Ik droom even weg, want wat ik zie is een mooi tafereel. De schaduw van de boot met mij op de punt zie ik op de bodem van de zee. Het is niet diep en we varen boven koraal. De zee is prachtig licht groen-blauw. De stranden zijn door het oplichten van de zon super wit en bezaaid met koraal. De lucht is blauw en de palmen langs het strand wuiven zachtjes in de wind. Zo ziet de Mentawai eruit…
Nog wat feiten:
-De badkamer hier bestaat uit een put, voor douchewater, dat je met emmertje over je heen gooit (bucketshower) en een gat in de vloer dat dienst doet als toilet. Niets moderns, geen waterverspilling.
-Op het strand voor het dorp kan ik beter niet in bikini rondlopen, alle mannen zijn seksueel gefrustreerd.
-Banken hebben ze hier, van hout, na een uur weet je niet meer hoe je comfortabel kan zitten, kussens ho maar. Ik begin luxe te missen.
-Eerste heimwee, inclusief nare dromen (wellicht een bijwerking van de malariapillen).
-Addicted aan gingertea, gemberthee, jummie!
-Het is hier zo heet dat we de middagen binnen in de schaduw voor waaiers doorkomen, eigenlijk is het zelf te warm om bewegen.
-De mentawai laten mij de mooiste zonsondergangen zien ooit. Een grote rode bol in de zee zien zakken de het kleuren palet wat zich daarna vertoont. Unbelieveble!
-Muggen! Dus ’s avonds ingepakt van kop tot teen, ondanks de hitte.
Voor de rest,…. Wat een hoop gezien sinds de start van mijn reis. Wat een andere wereld. Heb me nog nooit zo ver van huis gevoeld. Meer het is goed en Julia is blij.
-
28 April 2011 - 14:12
Henk En Hanneke:
Juultje, Juultje, wat kun je het weer mooi verwoorden. En dan in combinatie met die schitterende foto's van je, die maken het verhaal helemaal compleet. Prachtig!! Dikke kus. -
28 April 2011 - 18:25
Riky:
Je weet wel welke riky (van tilburg) Mooi land he, Indonesie. Ik ben er vorig jaar geweest en het is inderdaad een heel andere wereld, schitterend geschreven trouwens, moet je als boek uitgeven. Nog heel veel plezier en tot ziens. Riky -
28 April 2011 - 19:25
Niels:
echt juul,
zo mooi geschreven weer! ik maak t gewoon mee als ik t lees ;)
X -
28 April 2011 - 20:31
Ebelie:
Heerlijk om weer een verhaal te lezen. Je schrijft zo beeldend. Kijk uit naar je volgende avonturen. Liefs, mama -
28 April 2011 - 21:07
Hannie:
Hoi Julia,
Ook ik ben weer onder de indruk van je schrijfkunst......."we beleven dit samen met jou" ..............zo mooi schrijf je...
ga er mee door.....groetjes -
29 April 2011 - 09:02
Roos:
He juultje!!!
goed om te lezen! (en wetende dat je reis alweer een beetje verder is dan hier geschreven: kan me voorstellen dat de luxe tijdelijk heerlijk is!!!) Ik zal het doorgeven aan oma en tante annie, zodat zij ook weer mee kunnen lezen, gaan ze weer leuk vinden! Hier nog een ruime week vakantie, daarna ga ik 2 weken naar de marine: zin in! Maar voor het zover is, eerst nog Koninginnedag en dodenherdenking / Bevrijdingsdag. Niet dat ik er iets mee ga doen (dit jaar geen zin om over de Amsterdamse grachten te varen).
Tot over een paar weken alweer! Hoop dat je nog de tijd en zin hebt om hier nog wat te plaatsen!
Dikke kus, love u -
29 April 2011 - 10:19
Julia:
Jullie reacties toveren elke keer weer een dikke smile op mijn gezicht!! Bedankt voor de complimentjes!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
