Trip to the moon...

The Gili’s bereiken we door hals over kop Kuta, Bali te verlaten. Een taxi brengt ons naar de haven waar we een smak geld betalen voor de speedboot richting Gili Trawangan. Ik lig op het dek, in de zon, terwijl 1500 paardenkrachten over het water razen. Bali verdwijnt uit het zicht en Lombok doemt op. We komen aan… Hoeveel paradijsjes zijn er in Indo? Veel want Trawangan is er weer een. Dit eiland kent geen gemotoriseerde voertuigen op de bootjes na. Fiets, lopen of paard en wagen zijn de opties. Het eiland loop je rond in 90 minuten. Met een niet al te best humeur stap ik van boord. We pakken onze spullen en gaan naar het gekozen hotel. Dit blijkt echter vol te zijn maar de eigenaar heeft connecties en via zijn tuin en een steegje komen we bij Kundun Homestay. Een tuintje overvol met mooie bloemen, planten en altaartjes. De geur van de brandende wierrook en een kat met drie lieve kittens. Ja, dit is wel wat voor ons. Alleen nog even de kamer checken. Hmmm, een overdekt terrasje voor de deur, een waaier, airconditioning, een douche, TV. Dan ook nog alles schoon, verse bloemen op het bed en erboven een huge schilderij van een buddha. Een snellere goedkeuring kan ik niet geven!
Honger, dus een steegje in, terwijl we plaats nemen in een warung (indo eettentje, lekker, vis, vlees, kip, rijst en groenten) en op het gemakje zitten te eten komt er een jonge man tevoorschijn. Zonder enige twijfel begint hij al onze spulletjes te bewonderen, te spelen met een sleutelhanger, en dat alles met een blik op oneindig. Volledig in zijn eigen wereld. Seb en ik kijken elkaar een beetje verbaasd aan, als hij weer verdwijnt en beginnen dan te lachen. Oke dan.
We besluiten een beetje rond te gaan kijken en al snel trekken we de conclusie dat bijna alle locals de-blik-op-oneindig hebben. Als ons binnen drie minuten vijf keer magic mushrooms worden aangeboden, goed verpakt in een verhaal, trip to the moon weten we hoe laat het is. Indonisie, klein eiland, geen politie, dus spacen maar. We slaan beleefd af. Rusten wat op het strand, duiken in het heldere blauwe water, lopen rond. Het is hier heerlijk. Mooi. Toeristisch. En zeer ontspannen.
Zittend op het strand met een biertje naast mij in een lounge stoel, het is donker, sterren aan de hemel en ik geniet van een heerlijke stilte. Nou ja, verderop klinkt de muziek uit verschillende barretjes, voor mij een groot scherm met de tweede film van vanavond. In de boom achter mij hangen lichtjes. Stijlvol. Voetjes in het zand en het geluid van golven die het strand oprollen.
De tweede avond hebben we buiten op straat een biertje gedronken en een nasi goreng gegeten. Moe als we zijn besluiten we te gaan. Zigzaggend tussen de geimproviceerde tafeltjes door blijf ik opeens staan. Een jonge meid met krullen wil net een hap bami nemen. ‘Lisa?’ zeg ik! Even een verbaasde blik, waarop zij antwoord, ‘en Julia’. Julia en Lisa, twee meiden die ik nog ken van mijn basisschool jaren zitten daar aan tafel. We babbelen wat, ze zijn beide op reis voor een aantal maanden. Wat een toeval.
Op de Gili’s is niet veel te doen. In de avond kan je op stap, of naar een bioscoopje op het strand en overdag duiken, snorkelen, surfen of rondfietsen over het eiland. Ik ga voor het snorkelen. Een wederom geweldig mooie onderwater wereld. Met vissen in de mooiste kleuren. Weer komen we Lisa en Julia tegen en zij hebben schildpadden gezien. Dus snorkelsessie twee laat ik me door hun leiden en het duurt niet lang voordat ik de eerste schildpad zie. Ik zwem erachter aan en strijk met mijn hand over het schild. Ik kan wel janken van geluk, jezus wat een pracht, zo bijzonder. Een dier dat al zeker 50 jaar de oceanen trotseert in alle rust zien scharrelen over de bodem van de zee. Een typisch moment van woorden-schieten-te-kort-gruwel-wat-een-bloody-mooie-wereld!!
Naast een boel grappige gesprekken met locals, goede zorgen van de homestay-mom, het eten van heerlijke vis en het oprakelen van oude herinneringen met de girls, snorkelen en fietsen we het eiland rond voordat het weer tijd is om ons te verplaatsen. Gili Air is de volgende stop. Kleiner dan Trawangan, rustiger maar verder hetzelfde principe. Wazige locals en een chillmodus waar wij Nederlanders nog wat van kunnen leren. De eerste nacht slapen we in een hut met twee verdiepingen volledig gemaakt van bamboo. Supermooi maar wel een beetje duur. Zo blijven we nooit binnen het budget dus opnieuw een slaap plekkie gevonden. Iets goedkoper, iets moderner, en een ronde kamer. Wow. Ook hier draait het om het duiken en snorkelen. Dus terwijl (het was echt een heel grappig gezicht) Seba op zn surfboard een poging doet om te vissen, de helft van zijn bovenlijf steekt uit het water en de klos met visgaren heeft hij zowat boven zn hoofd, wil ik gaan snorkelen. Dus met goede moed huur ik een masker met snorkel en ga het water in. Ik steek mn hoofd onder water, begin te zwemmen, haal adem, en hoest en proest want de snorkel is lek. Nou ja zeg! Dus ik het water weer uit. Set 2, nieuwe poging, hetzelfde verhaal, set 3, same same… Met een vriendelijke lach zeg ik tegen die luie Indo dat ik nog een poging doe en dan mijn geld terug wil. Meteen begint twee man sterk te regelen dat ik goede spullen krijg. Dus poging 4 eindigt met een gebroken masker en water in mijn ogen. Poging 5 en 6 was ook niet best. Poging 7 en een uur tijd en energie verspilling levert het gewenste resultaat. Een pracht van een onderwater wereld. Een mooier rif dan ik ooit heb gezien, de grootste vissen, sommige zelfs een beetje eng en schilpadden. Even mezelf in mijn arm knijpen want het is echt en ik maak het mee.
Na acht dagen in de rust van de Gili’s is het tijd om verder te gaan. Met een boot steken we over naar Lombok. Daar staat een auto klaar die na een prachtige tocht ons afzet op het vliegveld van Mataram. Van daar vliegen we naar Surabaya waar we over moeten stappen. Terwijl we daar in alle rust zitten te wachten bij de gate voor de volgende vlucht hebben we niet in de gaten dat we al een paar keer zijn omgeroepen. Dus wat blijkt, zitten we bij de verkeerde gate. Een mega sprint naar de goede maar verlaten gate. Als we het vliegtuig binnenlopen kijkt 200 paar ogen ons aan. Zoiezo hebben we veel bekijks omdat er niet veel buitenlanders zijn, maar te laat binnenlopen, op ons laten wachten. Ach. Het levert wat gelach en een goed humeur op.
We landen op Borneo in Banjarmasin. De normaal gesproken bijna vechtende taxichauffeurs weigeren ons nu mee te nemen omdat Seb met een surfboard reist. Uuhm, hallo…? Buitenlanders (Bulee’s), afzetten, geld verdienen..???? Ho maar, even een heel andere mentaliteit. Maar we vinden een taxi en een hotel (die ik kies van het aanbod uit de lonely planet). Een schot in de roos. Een saai en basic hotel zonder enkele service dat ook nog eens een soort hoerenkiet blijkt te zijn. Nou ja, op de gang ‘jat’ ik maar een stel extra lakens en handdoeken, het is tenslotte laat en maar voor een nachtje. Een klein propellor vliegtuig brengt ons met een tussenstop naar Pankalan Bun. De vlucht start goed. Aan mijn voeten staat een papieren zakje met de maaginhoud van de vorige passagier. Dat voorspelt een heftige vlucht. Maar de vlucht is prachtig, laag over het onbewoonde land van Borneo. Groene jungles met breed kronkelende bruine rivieren. The final dream is comming true. We landen, worden opgehaald door onze gids. Gedropt in het hotel en gelijk lopen we naar de rivier om te kijken hoe de mensen hier leven. Waarschijnlijk komen hier geen toeristen want iedereen komt nieuwschierig de prachtige geschilderde houten huisjes uit. Huisjes en bootjes in vrolijke felle kleuren. We lopen over de steiger dat gelijk de weg is. Links de huizen met daarachter een wir war van steegjes en meer huizen. Rechts de rivier waar kinderen zwemmen, vrouwen de was doen, jongens zich wassen. Over de rivier scheren speedboten met volle snelheid alsof het een race is. En daarachter zakt de zon.
En nu zit ik hier op een boot van hout in een hangmat. Die zacht schommelt door de golfjes van de bruine rivier. Aan de overkant zie ik jungle. Achter mij speelt een man gitaar, voor mij zit Seb te vissen met een oude man. Het gefluit van de zwaluwen. We zijn klaar voor het laatste avontuur. De trip de jungle in. Finally. Nog een paar uur voordat we hier vertrekken. Vreemd maar ook vertrouwd dat in Nederland, dat thuis, alles zn gangetje gaat. Nog twee weken…