Catching waves

Bijzondere momenten in Essaouira. Een restaurant met goede kaart, wijn en livemuziek. Vanuit de hoek van de eetkamer met prachtige tegelvloer die overloopt op de wanden, zit ik op de leuning van m'n stoel. Ogen open, ogen dicht, ogen kort open, langer dicht. De mensen om mij heen lachen, praten, er hangt een goede feestelijke sfeer. Maar de muziek. Het maakt mij warm en koud tegelijk, vrolijk en weemoedig. Ik zou daar op die stoel dagen kunnen zitten zonder er genoeg van te krijgen. De muzikanten zijn jong, hip, relaxed en hebben glanzende oogjes van pret. Marokkaanse muziek in een modern jasje.

Deze pracht in tegenstelling tot een moment eerder. Wandelend door de medina op zoek naar cadeautjes voor het thuisfront worden we gevolgd door een jongeman die met zijn neus in een lijmzak hangt. Het is donker en druk op straat. Te opdringerig duwt hij te lang zijn bedelende hand tegen mijn arm. Resoluut zeg ik herhaaldelijk 'non', wat er dan gebeurt is mooi en stelt mij meteen gerust. Koopman uit verschillende kramen zorgen ervoor dat hij verdwijnt. Nog licht angstig duik ik de eerste kruiden en specerijen kraam in, daar ontmoeten we Saïd, een berber die al zijn potten opentrekt, thee voor ons zet, zijn niet te begrijpen levensverhaal en een pak met foto's op tafel gooit. Mooi.

Een wandeling door de vissershaven, de surf, relaxte barretjes op het strand, een redelijke Riad, mooie luchten, wat flesjes rood, de geuren en kleuren. Het waren een paar fijne dagen.

We hebben ondertussen de medina van Essaouira verlaten en in een vol gepakt autootje zijn we onderweg naar de eindbestemming, Marrakesh. Een kaarsrechte lange weg door de woestijn en af en toe een stad waar deze weg dwars doorheen loopt. Het asfalt is perfect maar harder dan 80 km p uur rijden we niet. De spanbanden die de surfplanken op het dak van de auto bevestigen beginnen als we harder rijden steevast met een monotone klaagzang. Ik zit achterin, raampje half open en geniet 3 uur lang van het uitzicht. Niets aan deze rit is moderner dan het wegdek. De dorpen die we passeren maken een chaotische stoffige indruk, rijen kleine winkeltjes, de fietsenmaker, slager, fruit kamen, tankstations, moskeeën, half afgebouwde betonnen gebouwen, de lokale super, naaiboer, thee en koffiehuizen. De coca cola reclame met de hand geschilderd en geen Franse of Engelse vertaling. Brommers, fietsers, paard en wagen, antieke auto's, volgeladen bussen en overstekende mensen. We trekken bekijks. Nieuwsgierige blikken, zonder emotie, en soms een bescheiden glimlach als ik m'n hand op steek.

Buiten deze dorpen geniet ik van een ander uitzicht, een prachtige uitgestrekte rotsachtige zandvlakte. Is het nu warm geel, vriendelijk bruin of zacht rood? In dit woestijnlandschap zie ik nu en dan op afstand een gecamoufleerd groepje huizen. De muren precies dezelfde kleur als de dorre grond waar ze op staan. Af en toe een eenzame ezel, een pluk riet met sigaren, groepje bomen en wat geïmproviseerde elektriciteitsmasten. Ik kan mij niet voorstellen dat men er stroom ontvangt, laat staan dat er mensen wonen. Dit word toch bevestigd door kleine groepjes lopende schoolkinderen.

Ondertussen is het donker en rijden we een steeds drukker wordende stofwolk in. Vrachtverkeer, politiecontroles, weer de wirwar van alles door elkaar heen. Gezond ruikt het niet. Marrakesh ontvangt ons in een complete chaos. Richting het hart van de stad parkeren we de auto, sjouwen de spullen door donkere nauwe straatjes en staan opeens in een oase van luxe en rust. Eerst thee. Na het inchecken en een douche word er een flesje rood bezorgd op de kamer en we toasten op de laatste avond.

Na een kleine wandeling komen we aan in de drukke straten. Gids na gids die ons ongevraagd naar onbekende plekken willen brengen schudden we af en we bereiken het El Fnaa plein. Groepen lokale mensen staan naar optredens te kijken en de fel verlichte eettentjes liggen in ons zicht.

Het doel: een zelfgekozen plekje vinden om te eten.
De ervaring: diep ademhalen en 100 meter onder water zwemmen. Je weet dat dit niet haalbaar is. Dus terwijl je je adem inhoud word je echt van alle kanten aan je getrokken. Gaan proppers voor je neus staan. Opdringerig geschreeuw, onbeleefdheid, ongevraagd aangeraakt worden en als je voor doof speelt uitgescholden worden. Maar goed. We kiezen een plek en eten lekker. Het is ondertussen laat en als het maaltje verorbert is lopen we nog richting de souk. Er word afgesloten voor vandaag dus we besluiten terug te gaan naar de Riad. Een drukke grote winkelstraat. De mannen hier voldoen precies aan het vrouwonvriendelijke intimiderende plaatje. Schreeuwend meelopen, knijpen, duwen, zeggen te willen neuken. Please Mister, go fuck yourself! Het is eng. Ik ben bang. Maar mijn geluk is twee powervrouwen aan mijn zijde. We loodsen elkaar erdoorheen. Een diepe zucht en dit maar even afschudden. We houden het op trieste dommigheid. Aldus Kristel.

Morgen plant ik mijzelf met boek, in de zon op het dak van dit paleisje aan het zwembad. Punt.